ΠΥΓΜΑΧΙΑ

Εισήχθη για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 668 π.Χ. με τότε Ολυμπιονίκη τον ονομαστό Σμυρναίο. Στην αρχαία Ελλάδα ο αθλητής της Πυγμαχίας είχε σαν στόχο τη συνεχή άμυνα και την αποφυγή χτυπημάτων μέχρι να εξαντληθεί ο αντίπαλος και να οδηγηθεί σε 'απαγόρευση', να υψώσει, δηλαδή, το ένα ή τα δυο του δάχτυλα, σημάδι πως παραδεχόταν την ήττα του.
Ξακουστός πυγμάχος ήταν ο Μελαγγόμας από την Καρία της Μικράς Ασίας, ο οποίος λέγεται ότι μπορούσε να αποφεύγει τα χτυπήματα των αντιπάλων και να αμύνεται για δύο μέρες, μέχρι οι αντίπαλοι να αποδεχτούν την ήττα τους. Εκείνη την περίοδο η Πυγμαχία παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στην αρχαία Ελλάδα. Ανάπτυξη της Πυγμαχίας όμως είχαμε και στην Κίνα. Επαγγελματίες πυγμάχοι πρωτοεμφανίστηκαν στην αρχαία Ρώμη όπου προπονούνταν σε οργανωμένες εγκαταστάσεις. Χώρες όπως η Αίγυπτος, η Αρμενία, η Κορέα και η Ρωσία, οι οποίες διοργάνωσαν σημαντικούς επίσημους αγώνες και ανέδειξαν περίφημους πυγμάχους, μαρτυρούν την παγκόσμια ανάπτυξη που γνώρισε το άθλημα.
Ο Κομφούκιος ανέδειξε την τέχνη της Πυγμαχίας στην Κίνα, όπου σχολές ασκούσαν το άθλημα για την επίτευξη της «εσωτερικής ολοκλήρωσης».
Στη σύγχρονη εποχή οι κανονισμοί της Πυγμαχίας αναπτύχθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία (18ος αιώνας). Οι γνωστοί κανονισμοί «Κουίνσμπερι» καθόρισαν τότε τη διάρκεια των γύρων σε τρία λεπτά και εισήγαγαν τη μέτρηση για το νοκ ντάουν μέχρι το δέκα. Η διάρκεια του παιχνιδιού άλλαξε αργότερα στα τέσσερα δίλεπτα, καθώς και η μέτρηση του νοκ ντάουν στα οχτώ δευτερόλεπτα. Το άθλημα διαδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην υπόλοιπη Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα και συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο αγωνιστικό πρόγραμμα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1904, στο Σαίντ Λούις.
Οργανωμένοι αγώνες Πυγμαχίας στην Ελλάδα εμφανίζονται από τα προπολεμικά χρόνια, ενώ η αναγνώριση της ως άθλημα από την Πολιτεία ήρθε με την ίδρυση της Ε.Ο.Π., Ελληνική Ομοσπονδία Πυγμαχίας, το 1952. ΠΗΓΗ ( http://www.pygmiboxing.gr/index.php/pygmaxia )